Filmy głupiutkie symfonie, zwierzę

Ten nagrodzony Oscarem film krótkometrażowy przedstawia dramatyczną noc w starym młynie, w którym przestraszone zwierzęta, w tym ptaki, nieśmiałe myszy, sowy i inne stworzenia, starają się pozostać bezpieczne i suche, w obliczu zbliżającej się burzy. Gdy ta przybiera na sile, koło młyńskie zaczyna się obracać i młyn może się rozpaść, ale w końcu burza cichnie.

Słoń Elmer przychodzi na przyjęcie urodzinowe swej przyjaciółki, uroczej tygrysicy Tilly, z prezentem, który wzbudza jej entuzjazm i przykuwa jej uwagę na Elmerze. Jednak nie dane mu jest cieszyć się jej sympatią, ponieważ odmienny wygląd słonia – długi nos, nietypowy wśród zgromadzonych zwierząt – staje się pretekstem do kpin i złośliwości ze strony innych zaproszonych gości, zazdrosnych o względy sympatycznej tygrysicy. Urażony słoń opuszcza przyjęcie i oddala się do lasu, aby w samotności przeżywać swój dziwaczny wygląd. Napotyka na żyrafę, która stara się go podnieść na duchu, sama będąc w podobnym położeniu i dzięki temu dobrze rozumiejąc frustracje Elmera. Na przyjęciu u Tilly wybucha pożar, a sama tygrysica jest w poważnym zagrożeniu życia, będąc uwięziona w płonącym domku na drzewie. O tym fakcie słoń dowiaduje się natychmiast, dzięki niezwykłym warunkom fizycznym swej nowej znajomej. Wspólnie biegną z pomocą na miejsce wypadku, gdzie Elmer okazuje się bohaterem dnia. Wykorzystując wybitny wzrost żyrafy oraz pojemne dzioby pelikanów, dzielnie rozprawia się z ogniem przy pomocy swej trąby, której używa w charakterze gaśnicy strażackiej. Wdzięczność ocalonej Tilly przekracza jego oczekiwania, a cała sytuacja jest lekcją pokory dla wszystkich tych, którzy nie potrafią dostrzec waloru w odmienności innych stworzeń.

Opowiadanie o dniu codziennym w wiosce karłów, jak tańczą i bawią się w ciągu dnia.

O północy w mrocznej, cmentarnej scenerii, zilustrowanej preludium w wykonaniu przelatujących nietoperzy, wycia psów do księżyca i odgłosów walki dwóch kocurów, odbywa się makabryczno-groteskowy taniec kwartetu złożonego z czterech szkieletów, w którym okazują się zręcznymi i umiejętnymi tancerzami. Pląsy trwają aż do świtu zapowiedzianego przez pianie koguta, które zmusza tancerzy do powrotu do swych grobów.

Trzecia część „Czterech pór roku”. Niedźwiedzie, bobry, wiewiórki oraz inne ssaki spieszą się z przygotowaniami przed nadchodzącą zimą, znowu w rytm skocznych pastiszów klasycznych melodii.

Ostatnia z „Czterech pór roku”. Rozmaite zwierzęta figlują na świeżo opadłym śniegu, jeżdżą na łyżwach na skutym lodem jeziorze do akompaniamentu między innymi takich melodii jak „Jingle Bells” i „The Skater's Waltz”.

Różnorodne ptactwo porusza się w takt popularnych, tanecznych fragmentów muzyki klasycznej, każde zgodnie ze swoim gatunkiem – pływając (łabędzie), dostojnie krocząc i prezentując swoje piękne upierzenie (paw), biegając za pożywieniem wzdłuż pnia drzewa (dzięcioł), względnie tworząc ospały, stacjonarny chórek (ptaki nocne, sowy, które przedwcześnie zbudzono ze snu). Ptaki spędzają mile dzień, tańcząc i śpiewając, do czego przygrywają im lirogony na swoich osobliwie wygiętych ogonach w kształcie harf. Gąsienica, niedoszły obiad dzięcioła, unika jego dziobu, za to trafia na podwórko między ptactwo domowe, gdzie staje się obiektem polowania stadka piskląt pod przewodnictwem matki, kwoki. Kurczęta zajęte ściganiem sprytnie wymykającego się robaka, nie zauważają nadciągającego niebezpieczeństwa – krążącego nad ich głowami jastrzębia chwytającego w szpony jedno z tych piskląt, które nie zdążyły się przed nim ukryć. Mniejsze lotne ptaki formują szwadron i ruszają na ratunek nieostrożnemu kurczakowi. Po zaciętej walce jastrząb w końcu opada z sił i… z piór i wypuszcza pisklę, które trafia z powrotem na podwórko, przerywając donośny lament opłakujących go kur. Ocalenie pisklęcia zostaje uczczone wspólnym tańcem ptaków leśnych i domowych.

Drugi film z „Czterech pór roku”. Jeszcze więcej brojenia i żerowania wśród leśnych stworzeń. Tym razem stonogi, motyle, patyczaki oraz nieco wesołych chrabąszczy błotnych.